نمودار بالا نشان می دهد در هر مقطع چه میزان از تقاضای وجه بانک ها (سفارشات ارسال شده) از سوی بانک مرکزی بدون پاسخ مانده است.

از ابتدای بهمن ۱۴۰۱ سفارشات بیشتری از سوی بانکها توسط بانک مرکزی بدون پاسخ مانده، لذا کسری ایجاد شده باید از طریق مکانیزم بین بانکی تامین شود که محرک رشد نرخ بهره بین بانکی است. بدین ترتیب نرخ بهره بین بانکی از ۲۱.۱٪ به ۲۳.۵٪ رسیده است و حکایت از ضریب رشد بیشتر نرخ بهره بین بانکی نسبت به نرخ ریپو دارد.

بزرگترین متقاضی پول همیشه دولت بوده است. آمار مربوط به دی ماه ۱۴۰۱ نشان می دهد که مانده بدهی بانک ها به بانک مرکزی و مانده خالص بدهی دولت به سیستم بانکی نسبت به مانده اسفند ۱۴۰۰ به ترتیب رشد ۱۱۰٪ و ۳۰٪ را داشته است. دولت با استقراض از سیستم بانکی در شرایطی که نیاز سرمایه در گردش فعالیت های اقتصادی افزایش قابل ملاحضه ای داشته است بر سیستم بانکی فشار مضاعفی وارد می کند و نتیجه آن را می توان در افزایش قابل توجه ریپو و نرخ بهره بین بانکی دید. توجه داشته باشید تنها طی مهر تا دی بدهی بانک ها به بانک مرکزی رشد ۵۶٪ را داشته است که محرک پایه پولی، نقدینگی و تورم است.

.