حالا من و چهار نفر مثل من یه حرفی داریم که با خودمون بگیم و نترکیم، مثلا بگیم از این روزها زیاد دیدیم، یا بگیم هر چی هم ضرر کردیم رو بازار خودش داده بود و از این حرفایی که کمی فشار رو بگیره، ولی در حق یه عده واقعا ظلم شد.

شاید بگید میخاستن بدون اگاهی نیان، یا طمع نکنن یا هزار تا حرف دیگه ولی باز من میگم ظلم شد، یه ظلم سازماندهی شده که در روزگاری که کرونا و رکود و گرانی و بیکاری همه رو لاعلاج کرده بود، خیلی ها رو به خاک سیاه نشوند.

یه پسرجوانی تعریف میکرد که چجوری کامیون باباش رو به اصرار فروخته تا باهاش سهام بخره و الان تنها وسیله معاش سه تا خانواده ازش هیچی نمانده!

این روزها هم میگذره، یه روزی میگفتیم آقا یه طلق قرمز بزن رو مانیتورت که بدونی امروزی هست و امروزم حداقل من نوعی می دونم که اون روزها برمیگرده، سیکله دیگه تکرار میشه ولی نمیشه ایستا دید موضوع رو، از اون سبزی به این قرمزی خیلیا نابود شدن، بدبخت شدن، اوت شدن و یه روزی مجدد سبز شدن این بازار به هیچ درد اونها نخواهد خورد و فقط حسرتشان رو بیشتر خواهد کرد.

میدونم هیچکاری نمیشه کرد، فقط با خودم حرف زدم، شاید هم تاثیر این فیلم تلخ اصغر فرهادی بود: "قهرمان"