موضوع خیلی پیچیده نیست:

طی ۶۰ سال گذشته تقریبا اتکای همه دولت های ایران فروش نفت بوده. چه سالهای اخر پهلوی و چه جمهوری اسلامی.

تقریبا هم نه دوره پهلوی و نه الان برنامه خاصی نداشتن دولت ها. نفت فروختن و خرج کردن، حالا با ۴ تا بزک دوزک.

نفت گران شده بیشتر خرج کردن، ارزان شده افتادن به تته پته.

نه کار دیگه ای بلد بودن، نه به کار دیگه فکر کردن و نه در شرایطش قرار گرفتن.

یه پولی اومده ریختن وسط بخشی رو دزدیدن، بخشی رو صرف حقوق و سوبسید کردن، با بخشی هم یه مدت با عراق جنگیدن، یه مدت با داعش و اسراییل و امریکا، یه بخشی هم صرف مخارج عمرانی شده.

این اتفاقها تقریبا تو همه دولت ها بوده، چه پهلوی چه فعلی. حالا وزن هزینه ها فرق داشته.

الان اتفاقی که افتاده این هست که پول نفت نیست، یه گودال بزرگ تو درآمدهای دولت به وجود اومده.

دولت ها اونقدر فشل هستن که نمی تونن چاره دیگه بکنن، ابزارش هم ندارن.

مجبورن که روزمره بگذرونن، یه روز با اوراق فروشی، یه روز با دست کردن تو جیب مردم تو بورس، یه روز با ایجاد تورم و ...

خروج از این وضعیت یه جراحی خیلی سنگین میخاد که نه ملت و نه دولت توانش رو ندارن.

نفت و درآمدهاش و البته عوارض مخارج عیراصوالی اش نه تنها دولتها رو فشل و بزرگ کرده، بلکه بخش خصوصی و کارگر و کارمند و همه رو هم ناکارامد و تنبل کرده.

الانم همه می دونن وضع خرابه و هر کسی درد خودش رو داد میزنه. ما بورسی ها برا یه چیز داد میزنیم، کشاورز اصفهانی و خوزستانی و خراسانی برا یه چیز، خودروساز و فولاد ساز برا منافع خودش، پیمانکار برا طلبش، کارمند برا حقوقش، بازنشسته برا معوقاتش و همینجوری بگیر برو جلو. این وسط هر کی صداش بلند تر بشه و وضعش اورژانسی تر باشه دولت برا رفع مشکلات اون جلسه فوری میزاره و یه چاره چند روزه میکنه و هی همینجوری دور خودش و خودمون میچرخیم و وضع رو بدتر میکنیم.