سالها پیش یه مطلبی نوشتم به عنوان "ماله ای به نام تورم"
واقعیت این هست که چه دولت، چه بنگاه های اقتصادی و چه بخشی از مردم از تورم بدشون نمیاد که هیچ، استقبال هم می کنن، به دلایل مختلف.
تورم شده وسیله ای برای پوشش ناکارمدی مدیدان دولتی و اقتصادی و البته احساس ثروتمندی کاذب بخشی از جامعه.
هر چه باشد لفظ اینکه خانه ات یا ماشینت میلیارد بیارزه ترجیح داره به خانه و ماشین صد میلیونی، ولو خانه همان خانه باشد و ماشین همان ماشین.
سالهاست در اقتصاد ما در بر این پاشنه میچرخد و این وسط اتفاق وحشتناکی که دارد رخ میدهد حذف طبقه ای به نام طبقه متوسط هست.
جامعه تقسیم میشود به فقیر و غنی. دیگه اون طبقه تی که پس انداز میکرد و سالی یه سفر خارج میرفت، ماشین متوسط سوار میشد، وام میگرفت خونه عوض میکرد داره از بین میره، میشیم دو طبقه یکی که پول براش مهم نیست و یکی که پول نداره، و این همه نوع عواقبی خواهد داشت.
در هر حال با ادامه روند فعلی در بر همان پاشنه قبلی خواهد چرخید، کسری بودجه، تورم و ادامه ماجرا.
نه دولت، نه حاکمیت و نه البته ملت آمادگی یک ریاضت اقتصادی واقعی برای اصلاح رو ندارند و ترجیح می دهند بازی تورم رو ادامه بدهند.