تو اقتصادهایی که دولت توشون دخالت داره و سهم داره برخلاف تصور عامه و ژست سیاسمداران و دولت مردان، تورم مطلوب دولت ها هست و پوشش دهنده ناکارامدی ها و مشکلاتشون.
منشا اصلی تورم هم رفتارها و تصمیمات دولت هاست.
از یه جایی ببعد هم چاره ای نیست و همه چی می افته رو دور اجبار.
برای همین هم الان اقدامات دولت ها و اتفاقات بعدی اقتصادی تقریبا قابل پیش بینی هست.
مثلا به نظر من فرقی نمیکرد کدام دولت سرکار بود و این گرانی و تورم تو دل اقتصاد ما بود و بروز میکرد حالا کمی اینطرف آنطرف فرقی نداره.
چاره ای نیست یا باید کنار اومد یا جراحی های سنگین و دردآور اقتصادی رو تحمل کرد.
مشکلات اقتصاد ایران مدتهاست چاره اقتصادی دیگه نداره و در قدم اول باید تصمیمات غیراقتصادی بنیادی گرفته بشه و بعد از آن یه سری تصمیمات سخت گرفت تا به مرور برگردیم به ریل و گرنه ادامه این روند همینه که هست.
مثلا پارسال میگفتیم نچ نچ ۲۰۶ شده ۲۰۰ میلیون، امروز میگیم نچ نچ ۲۰۶ پارسال بود ۲۰۰ میلیون.
کلا به نچ نچ میگذره.